Recensie:

Met de Nederlandse vertaling van Climate Gamble, onder de titel “Kernenergie als Kans – Een uitdagende bijdrage aan het klimaat debat”, breken de Finnen Janne Korhonen en Rauli Partanen een lans voor het openbreken van het gepolariseerde klimaatdebat. Dit wordt gekenmerkt door een onjuiste presentatie van onderzoeksresultaten en door wensdenken over technologische wonderen. De meeste boeken over kernenergie of radioactiviteit lijken vooral te zijn geschreven door overtuigde voorstanders, wetenschappers of fanatieke tegenstanders. Zo niet het boek “Kernenergie als Kans”. Het boek is het vol feiten en voetnoten geschreven resultaat van een zoektocht rondom het gepolariseerde klimaat- en energiedebat. Als bezorgde en kritische burgers gingen de auteurs op onderzoek uit en ze stuitten op verrassende en soms ontluisterende waarheden. “Kernenergie als Kans” is een boek geschreven voor en door de bezorgde, kritische burger. De boodschap is glashelder. Klimaatverandering vormt een enorme bedreiging voor mens en milieu. De oorzaak ligt bij de verbranding van fossiele brandstoffen. Dus dat moet worden beëindigd. Met het oog op de groei van de wereldbevolking en de toename van het energiegebruik, moeten we alle CO2-emissievrije opties inzetten om een ramp te voorkomen, inclusief kernenergie.

Milieuactivisten werken gebruik van fossiel in de hand

David Mackay, de schrijver van het boek “Sustainable Energy – without the hot air” zet in het voorwoord de lezer meteen op scherp. Het ontbreekt ons aan woorden om de broodnodige nuance weer te geven, aldus Mackay. Maken we bij het verschijnsel licht onderscheid tussen felle zon (fel en schadelijk bij langdurige blootstelling) en maanlicht (zacht en onschadelijk), bij radioactiviteit wordt alles over één kam geschoren: levensgevaarlijk. In het boek komen alle grote onderwerpen kort maar krachtig aan de orde en is er ruimte voor nieuwe inzichten zoals Jevon’s paradox. Deze stelt dat energie-efficiëntie niet automatisch leidt tot minder verbruik omdat mensen hun energie-efficiënte machines vaker in zullen zetten. Ronduit prikkelend is de stelling, dat we met een klimaatprobleem zitten opgescheept, omdat milieuactivisten de ontwikkeling van kernenergie jarenlang hebben tegengewerkt. Hierdoor konden de bedrijven met belangen in fossiele brandstoffen goed garen spinnen. Ngo’s verdedigen zich door te zeggen, dat zij ook niet voor fossiel zijn en windmolens en zonnepanelen willen, maar een antwoord voor een afdoende emissievrij back-up-systeem ontbreekt vooralsnog. Milieuorganisaties blijven onverminderd inzetten op een toekomst, waarin onze energievoorziening alleen moet draaien op hernieuwbare energie en dat vinden de auteurs een gevaarlijke strategie. Het aandeel wind en zon dat met al zijn honderden miljarden aan investeringen in de afgelopen decennia is opgebouwd, dekt niet of nauwelijks de toename in mondiaal energiegebruik. Dat wetende, zou menigeen toch achter zijn of haar oren moeten krabben of wereldwijd wel de juiste richting maatregelen worden getroffen om de klimaatverandering tegen te gaan. De vlotte schrijfstijl en de gedegen onderbouwing maken het boek lezenswaardig voor iedereen, die een mening wil vormen over het klimaatdebat en kernenergie, maar zich niet over de streep wil laten trekken door het voor- of tegenkamp. Lees en oordeel zelf.